 Ljubica Cuca Sokić (Bitolj, 09.12.1914 – Beograd 08.01.2009) umetnica vrhunskog likovnog senzibiliteta, obeležila je nacionalnu umetničku scenu 20. veka.
U Novom Sadu je otvorena kamerna izložba je obuhvatila četiri slike iz kolekcije Muzeja Beljanski, kao i brojna ostvarenja iz fondova Spomen-zbirke od kojih je većina poklon Cuce Sokić: 27 crteža iz Kabineta grafike i 7 radova izvedenih različitim tehnikama iz Likovne zbirke (olovka, ugalj, tuš, pastel, akvarel, tempera).
Izložena su i dva dela Bogdana Šuputa, koje je autorka čuvala gotovo pola veka da bi ih poklonila Spomen-zbirci, što ujedno ukazuje na njenu blisku vezu sa krugom umetnika značajnih za stvaralaštvo tog perioda, među kojima su brojna imena zastupljena u kolekciji Beljanskog (Marko Čelebonović, Nedeljko Gvozdenović, Petar Lubarda, Milo Milunović, Leposava Bela Pavlović...).
Odabran dokumentarni materijal poput ličnih fotografija, pisama, kataloga izložbi, kao i novinskih članaka, podsetio je na detalje iz privatnog i profesionalnog života umetnice.
 Učeći na iskustvima najboljih domaćih i svetskih stvaralaca 20. veka (Zora Petrović, Beta Vukanović, Ljuba Ivanović, Ivan Radović, kao i Sezan, Šarden, Kurbe, Koro, Bonar, Vijar, Matis, Brak, Pikaso...), Cuca Sokić primenjuje pariska iskustva i usmerava svoje poetsko intimističko slikarstvo naklonjeno eksperimentu, od realnog ka apstraktnom saznanju.
Kao jedna od osnivača grupe „Desetorica“, predavač na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu (1948–1972), od 1968. godine dopisni, a od 1978. i redovni član SANU, bila je dobitnica brojnih likovnih nagrada, utičući na formiranje generacija mladih umetnika.
Ova predstavnica zrelog međuratnog modernizma svojim pedagoškim radom i stvaralaštvom specifičnog lirskog likovnog jezika ostavila je neizbrisiv trag, a njena dela su je svrstala u sam vrh nacionalne istorije umetnosti.
Pored izložbe, u znak sećanja na Cucu Sokić, u Spomen-zbirci Pavla Beljanskog emitovan je dokumentarni film „Ljubica Sokić“ reditelja Gojka Škarića, rađenog u produkciji Televizije Beograd 1986. godine.
Dejan Maksimović
|
Arhitektura
